Prolog

Patrzyłem na uśmiechniętych chłopców, którzy dalej przeżywali spotkanie z fanami. Stałem oparty o ścianę odchylając głowę do tyłu. Przymknąłem powieki. Moje marzenia się spełniły. Muzyka jest całym moim życiem, lecz czasami mam tego wszystkiego dosyć. Tak jak dzisiaj. Przetarłem dłonią czoło. Męczyła mnie ta cała sława. Oczywiście cieszę się, że mnie to spotkało, lecz mam wrażenie, że chłopcy się zmieniają. Spojrzałem na Louisa i uśmiechnąłem się. Właśnie biegał po pokoju w koszulce supermana. Zaśmiałem się cicho. Pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają. Zaciągnąłem kaptur na głowę następnie wsadzając do uszu słuchawki.

-Do jutra chłopaki. –mruknąłem.

Wyszedłem z mieszkania włączając pierwszą lepszą piosenkę. Chłopcy pewnie nawet nie zauważyli, że mnie nie ma. Westchnąłem. Byłem już przyzwyczajony do tego, że mnie olewają. Pogrążony we własnych myślach zmierzałem do domu bocznymi uliczkami, aby nie natknąć się na fanki. Nie byłem w nastroju do rozmowy, a tym bardziej na rozdawanie autografów i robienia sobie zdjęć. Czasami myślę, czy to wszystko miało sens. Może lepiej opuścić zespół? Spojrzałem w niebo, z którego zaczęły spadać grube krople deszczu. Londyn płakał a ja razem z nim.